کد مطلب:162453 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:135
حسن محمود امین
سید حسن بن سید محمود بن سید علی، به سال 1299 ه.ق. در قریه ی عیترون در لبنان به دنبا آمد و به سال 1368 ه.ق. در بیروت بدرود حیات گفت و نعش او را به قریه ای در بلاد جبل عامل بردند كه اواخر عمر در آنجا می زیست. وی عالمی فاضل و فقیهی دانشمند و تیز فهم بوده و شعرش مقام والایی دارد.
1. وردوا علی الهیجاء ورود الهیم
ورأوا عظیم الخطب غیر عظیم
2. و تنازعوا كأس المنیة بینهم
فی غیر ما لغو و لا تأثیم
3. یتسابقون الی الهجوم كأنهم
خلقوا لیوم تسابق و هجوم
4. یستعجلون البذل قبل اوانه
و یسارعون لدعوة المظلوم
5. وجدوا الحیات مع الهوان ذمیمة
و الموت فی العلیاء غیر ذمیم
6. و تقدموا للموت قبل امامهم
و لقد یجوز تقدم المأموم [1] .
1. آنها مانند شتران تشنه كه به سوی آب می تازند، به میدان نبرد تاختند و بلای بزرگ را ناچیز دیدند.
2. بی شائبه گناه و بیهودگی، در گرفتن و نوشیدن جام مرگ بر یكدیگر پیشی گرفتند.
3. در حمله به دشمن بر یكدیگر پیشی می گرفتند. گویی خداوند آنها را برای روز مسابقه و حمله آفریده است.
4. برای دادن جانشان قبل از رسیدن اجل، شتاب داشتند و هر گاه مظلومی آنها را می خواند، زود به كمك او می شتافتند.
5. زندگی همراه با خواری و ذلت به نظر آنها ناپسند بود تا سرانجام مرگ با سربلندی را پسندیدند.
6. برای رسیدن به مرگ، جلوتر از امام خود قرار گرفتند، زیرا گاهی تقدم مأموم بر امام جایز است.
1. وردوا علی الهیجاء ورود الهیم
ورأوا عظیم الخطب غیر عظیم
2. و تنازعوا كأس المنیة بینهم
فی غیر ما لغو و لا تأثیم
3. یتسابقون الی الهجوم كأنهم
خلقوا لیوم تسابق و هجوم
4. یستعجلون البذل قبل اوانه
و یسارعون لدعوة المظلوم
5. وجدوا الحیات مع الهوان ذمیمة
و الموت فی العلیاء غیر ذمیم
6. و تقدموا للموت قبل امامهم
و لقد یجوز تقدم المأموم [1] .
1. آنها مانند شتران تشنه كه به سوی آب می تازند، به میدان نبرد تاختند و بلای بزرگ را ناچیز دیدند.
2. بی شائبه گناه و بیهودگی، در گرفتن و نوشیدن جام مرگ بر یكدیگر پیشی گرفتند.
3. در حمله به دشمن بر یكدیگر پیشی می گرفتند. گویی خداوند آنها را برای روز مسابقه و حمله آفریده است.
4. برای دادن جانشان قبل از رسیدن اجل، شتاب داشتند و هر گاه مظلومی آنها را می خواند، زود به كمك او می شتافتند.
5. زندگی همراه با خواری و ذلت به نظر آنها ناپسند بود تا سرانجام مرگ با سربلندی را پسندیدند.
6. برای رسیدن به مرگ، جلوتر از امام خود قرار گرفتند، زیرا گاهی تقدم مأموم بر امام جایز است.
[1] اعيان الشيعه، ج 5، ص 284.